Kroniek van kunst en kultuur (Amsterdam 1960, jaargang 20 nr. 2)

Een artikel geschreven door L.P.J. Braat opgedragen aan tante. Leo Braat was een beeldhouwer, tekenaar, kunstcriticus, medailleur, keramist en vanaf het ontstaan tot aan de opheffing redacteur van De Kroniek voor Kunst en Kultuur. Daarnaast was hij lid van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers waarvan tante één van de oprichters is geweest. Leo en tante kenden elkaar redelijk goed, niet alleen in de kunstenaarswereld maar ook daarbuiten.

Bij het artikel zijn 4 foto's opgenomen - De Haagse beeldhouwster Gra Rueb in haar atelier [aan het werk aan de buste van W.J.M. van Eysinga] - Egeltje (keramiek, 9 x 15 cm) - [nijdige] Kat (brons 1959, 30 x 15 cm) [ onjuist gedateerd] - Javabrug (graniet) [het bruggenhoofd van "suiker"]

De beeldhouweres Gra Rueb

JUBILEA in de wereld van kunst en cultuur zijn in periodieken onmogelijk bij te houden en dat heeft werkelijk niet met gebrek aan plaatsruimte te maken: en teveel aan jubelen en meejubelen stompt de lezers snel af en dat is alleszins te begrijpen. Daar lezen ze hun dagbladen voor, maar van een periodiek mag over het algemeen een ander soort actualiteit verwacht worden, een actualiteit die in grote trekken de gebeurtenissen op het terrein dat haar bijzondere belangstelling heeft, volgt en registreert.

Maar er zijn uitzonderingen waarvan het goed is, dat ook de periodieke pers er aandacht aan besteedt. Dit betreft in de eerste plaats 'gedenkdagen' waarmee zeer bekende figuren, wier werken talrijke facetten bezitten die in de dagbladpers niet steeds ten volle aandacht kunnen vinden, betrokken zijn. Maar het blijft helaas vaak bij 'in de eerste plaats' want de jubilea waarbij stille en zuivere figuren betrokken zijn, figuren ook wier streven niet onmiddellijk spreekt tot hen die de boventoon voeren, of althans voeren willen, op het moment dat het gedenkwaardige plaatsvindt, die stille jubilea worden maar al te vaak vergeten. Toch is dat vergeten niet steeds opzet: de aard van de persoon in kwestie zorgt er veelal voor, dat diepe geheimhouding over het heuglijke feit bewaard wordt . . . Maar soms komen 'wij van de periodieke pers' er achter dat er iets gaande is en dan staan we voor de keuze mee te zwijgen of te trachten enige aandacht voor het werk van de jubilerende te verkrijgen.

Zo ging het toen we enige tijd geleden vernamen, dat de Haagse beeldhouweres Gra Rueb begin september zeventig jaar zou worden. Lange jaren was zij zeker geen vergeten figuur en bij voorbeeld als één der oprichters van de Nederlandse Kring van Beelhouwers - die zulk prachtig en bitter noodzakelijk werk zou doen voor de erkenning en stimulering der Nederlandse beeldhouwkunst - trad zij al jaren geleden bewust buiten haar werkplaats. Maar de tijden veranderden, de kunstvormen evolueerden uitermate snel en zo kon het gebeuren dat Gra Rueb hardop dacht: ik hoor er niet meer bij met mijn werk en waarom zou ik als dat zo is, bij voorbeeld nog een tentoonstelling van mijn levenswerk laten zien?

We behoeven met haar niet te gaan debatteren over haar werk. Laten wij hier verklaren van mening te zijn dat zij een begaafd en eerlijk kunstenaresse is die zich vooral in haar vele dierfiguren (eerst onder de zichtbare invloed van Mendes da Costa en Altorf, maar allengs zich ontwikkelend tot een steeds soberder, schijnbaar realistischer, maar vooral persoonlijke vormtaal) krachtig zich zelf is en schone werkstukken schiep. Daarnaast vervaardigde zij vele portretten en penningen, versierde schepen en bruggen. Haar werk heeft, ook nu en voor velen van ons, iets te zeggen dat weinig met 'isme' en helemaal niets mode te maken heeft. Gra Rueb heeft haar geheel eigen plaats te midden van de veelvormige Nederlandse beeldhouwkunst van onze tijd, dit behoeft niet met een tamtam bekend gemaakt te worden.

In het Letterkundig Museum, Den Haag zit in het mapje B00808 B 2 : brieven van Gerharda Johanna Wilhelmina Rueb (1885-) aan Leendert Pieter Johan Braat (1908 - 1982) een reactie van tante op dit artikel. 26 Oct - '60

Beste Leo Braat

Dat was een verrassing! Dus toch een artikel van je met 4 reproducties. Hartelijk dank voor je moeite en aardige woorden, waarmede je bewijst me te kennen en dit zoo hartelijk weergeeft.

Er zijn 2 foutjes ingeslopen. Ten eerste, werd ik niet 70, maar 75 (!) jaar. Maar dat is winst. En ten 2 e is de egel een product in hout en geen ceramiek!

Ook dat is niet erg.

Wanneer ik in het vorige nummer lees hoeveel moeite de redactie zich geeft, om zoo'n tijdschrift te doen vullen, dan mag ik wel uiterst dankbaar zijn, dat ik een plaats kreeg. Wil je, je mede bestuursleden hartelijk danken?

Je moet weten, dat toen ik in het vorige boekje niets vond, en de foto's terug had ontvangen (waarvoor dank) meende , dat "deze drinkbeker aan mij voorbij gegaan was"! Dat is dus niet zoo, en ik ben blij met deze erkenning. Je telefoon op 4 September heb ik erg gewaardeerd. Het was een dòlle dag (wat drukte betreft) en zooals je wellicht las, werd ik gedécoreerd met de Orde van "Oranje Nassau"! Iets wat ik nu nooit had verwacht!

Jammer van die rondzending over opheffing van de Kring "Beeld". Dat moeten we voorkomen, vindt je niet? Ik schreef p.o. een brief aan het secretariaat. Mari Andriessen heeft geen lust meer het voorzitterschap te behartigen. Kan het, met zijn vele werk, ook niet opbrengen. Maar er zijn toch andere jongeren die hiertoe in staat zijn?

Dag beste, groet je vrouw?

Wanneer ik in A'dam kom, bel ik eens op, voor een bezoek. Is je been beter?

Hartelijk gegroet door Gra Rueb