in Cornelis Veth : b

Joost (een achterneef van tante, die haar goed gekend heeft) noemt het beestje “Pieter”. Cornelis Veth omschrijft de situatie als: met den kop omhoogreikend, zoo jammerlijk klagend hondje – een huisgenoot - wiens uitingen van verdriet of misnoegen haar zoo door en door gemeenzaam moet zijn.
In het Vaderland avondeditie 1936-11-26 is een beschrijving van "werken der leden van Pulchri Studio" en daarin o.a.: Naar den als nummer 130 aangekondigden Huilenden Hond zullen vele bezoekers tevergeefs rondspeuren: was zijn gejank de trop en werd hij uit deze plechtige ruimten verwijderd, of bleek zijn geboortkaartje voorbarig verzonden?